زیرساخت به عنوان کد (IaC) چیست؟
زیرساخت به عنوان کد (IaC یا Infrastructure as Code) همانند نقشه‌های معماری، یک طرح دقیق و قابل اجرا برای ساخت و مدیریت زیرساخت‌های فناوری اطلاعات است. همانطور که معماران از نقشه‌های ساختمانی برای ایجاد ساختمان‌های پایدار و قابل پیش‌بینی استفاده می‌کنند، مهندسان IT نیز با استفاده از کد، زیرساخت‌های خود را به صورت دقیق و یکپارچه تعریف می‌کنند. IaC امکان ایجاد و مدیریت زیرساخت‌ها را به صورت خودکار فراهم کرده و هرگونه تغییر در آن را مانند اصلاح یک خط در نقشه، آسان و بدون خطا می‌سازد. در این مقاله به بررسی جامع زیرساخت به عنوان کد (IaC) می‌پردازیم. با هم خواهیم دید که IaC چیست، چگونه کار می‌کند و چه نقشی کلیدی در روش‌شناسی دواپس ایفا می‌کند. همچنین، به مزایا و چالش‌های استفاده از IaC خواهیم پرداخت و در نهایت، محبوب‌ترین و کاربردی‌ترین ابزارهای موجود برای پیاده‌سازی این رویکرد را معرفی خواهیم کرد.
IaC چیست؟ آینده مدیریت زیرساخت
زیرساخت به‌عنوان کد (IaC یا Infrastructure as Code) روشی است که در آن تمام جزئیات زیرساخت‌های IT از طریق کدنویسی و برنامه‌های خودکار به سرعت پیکربندی شده و مدیریت می‌شوند. این روش، جزء اصلی فرآیندهای DevOps است و به ما امکان می‌دهد تا ساختارهای پیچیده‌ای مثل سرورها، شبکه‌ها و دیتابیس‌ها را سریع و دقیقاً مانند یک فرآیند تولید نرم‌افزار، تنظیم و مدیریت کنیم. در IaC، کل زیرساخت به صورت کدی درمی‌آید که می‌توان آن را ویرایش و بروزرسانی کرد. این کد تحت کنترل نسخه (version control) است که این امکان را می‌دهد تغییرات به صورت دقیق و قابل ردیابی اعمال شوند.
یکی از مهم‌ترین کاربردهای IaC، در فرآیند توسعه و عرضه نرم‌افزار (software deployment) است. زیرساخت به عنوان کد می‌تواند این فرایند را سرعت ببخشد، زیرا هر بار که نیاز به تغییر یا تنظیم مجدد سیستم باشد، نیازی به دستکاری‌های دستی و زمان‌بر نیست. همچنین، خطاهای انسانی که ممکن است در تنظیمات دستی رخ دهند، کاهش می‌یابند. با این روش، تیم‌های فنی می‌توانند زیرساخت‌های متنوعی را به صورت یکپارچه و متحد کنترل و مدیریت کنند، استفاده از ابزارهایی نظیر Terraform ،Ansible و Puppet این امکان را فراهم می‌آورد که زیرساخت‌ها را به صورت ماژولار و کارآمد خودکارسازی کنیم.
چرا زیرساخت به عنوان کد (IaC) برای دواپس مهم است؟
IaC روشی نوین در مدیریت زیرساخت‌های نرم‌افزاری است که به طور گسترده‌ای در محیط‌های DevOps مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این روش، به جای پیکربندی دستی زیرساخت‌ها، آنها را به صورت کد تعریف می‌کنیم. برخی از مهم‌ترین دلایل اهمیت زیرساخت به عنوان کد عبارتند از:
۱. اتوماسیون و هماهنگی تیم‌ها
IaC مسئولیت بزرگ آماده‌سازی زیرساخت‌ها را از دوش توسعه‌دهندگان برداشته و به آنها امکان می‌دهد تا با اجرای اسکریپتی، زیرساخت‌های مورد نیاز خود را سریعاً فراهم کنند. این رویکرد، تأخیر در استقرار برنامه‌ها را به دلیل آماده‌سازی زیرساخت‌ها حذف کرده و از وقت و انرژی صرف شده مدیران سیستم در اجرای فرآیندهای دستی و طولانی مدت می‌کاهد.
۲. پایداری و یکپارچگی محیط‌ها
زیرساخت به عنوان کد (IaC) به توسعه‌دهندگان این امکان را می‌دهد تا با نوشتن کد، محیط‌های کاری مورد نیاز برای CI/CD (یکپارچه سازی مداوم و تحویل پیوسته یا Continuous Integration/Continuous Delivery) را به صورت خودکار ایجاد و مدیریت کنند. این رویکرد باعث می‌شود هر بار که کدی اجرا می‌شود، محیطی یکسان و قابل اعتماد ایجاد شود. با استفاده از IaC، تیم‌ها می‌توانند بدون نگرانی از تفاوت‌های محیطی، روی توسعه نرم‌افزار تمرکز کنند. برای آشنایی بیشتر با یکپارچه‌سازبی مداوم و تحویل پیوسته می‌توانید مطلب «CI/CD چیست؟» را مطالعه کنید.
۳. کاهش خطاها و ناهماهنگی‌ها
DevOps با هماهنگ کردن تیم‌های توسعه و عملیات، مشکلات ناشی از کار جداگانه آنها مانند خطاها و کندی در ارائه محصول را کاهش می‌دهد. زیرساخت به عنوان کد (IaC) به عنوان ستون اصلی این رویکرد عمل می‌کند. با استفاده از IaC، هر دو تیم از یک زبان مشترک برای تعریف و مدیریت محیط‌های کاری استفاده می‌کنند. این امر باعث می‌شود که تغییرات در سیستم به صورت خودکار و دقیق اعمال شوند و در نتیجه، ریسک خطا کاهش یافته و سرعت ارائه محصول افزایش پیدا کند.
۴. یکسان‌سازی فرآیند استقرار
برای راه‌اندازی نرم‌افزار در همه محیط‌ها، از جمله محیط اصلی، باید از یک روش ثابت استفاده شود. این روش ثابت به ما کمک می‌کند تا هر بار محیط یکسانی داشته باشیم. زیرساخت به عنوان کد (IaC) ابزاری است که این کار را به صورت خودکار و دقیق انجام می‌دهد.
۵. بهبود مدیریت زیرساخت‌ها
زیرساخت به عنوان کد (IaC) نیاز به مدیریت جداگانه محیط‌های مختلف با تنظیمات پیچیده و غیرقابل تکرار را از بین میبرد. به این ترتیب، همه محیط‌های زیرساخت (از توسعه تا تولید) بر اساس یک تعریف واحد ایجاد می‌شوند. این امر باعث می‌شود که محیط تولید دقیقاً مشابه محیط‌های دیگر باشد و از بروز مشکلات ناشی از تفاوت‌های محیطی جلوگیری شود.
زیرساخت به عنوان کد (IaC) چگونه کار می‌کند؟
بدون استفاده از Infrastructure as Code (IaC)، تیم‌های IT مجبورند زیرساخت‌های مورد نیاز برای هر راه‌اندازی نرم‌افزار را به صورت دستی تنظیم کنند. این روش دستی نه تنها زمان‌بر است، بلکه با گذشت زمان می‌تواند به عدم سازگاری در محیط‌هایی که باید هماهنگ باشند منجر شود و در نتیجه تأخیر در راه‌اندازی‌ها را به دنبال دارد.
IaC با استفاده از ابزارهای نرم‌افزاری، فرآیند تنظیم را خودکار می‌کند. تیم‌ها تنظیمات زیرساختی را در زبان‌های برنامه‌نویسی نوشته و در مخازن کد (repositories) ذخیره می‌کنند. سپس، ابزارهای IaC این کدها را اجرا کرده و عملیات‌های مورد نیاز را به صورت خودکار انجام می‌دهند. به زبان ساده، زیر ساخت به عنوان کد به شما این امکان را می‌دهد تا زیرساخت‌های خود را مانند یک برنامه نرم‌افزاری مدیریت کنید، که نتیجه آن افزایش سرعت، دقت، و قابلیت تکرار در فرآیندهای راه‌اندازی نرم‌افزار یا پیکربندی محیط‌ها خواهد بود.
مزایای کلیدی Infrastructure as Code چیست؟
راه‌اندازی سیستم‌های IT سنتی فرآیندی زمان‌بر و پرهزینه است که شامل نصب سخت‌افزار فیزیکی، پیکربندی نرم‌افزار و انجام تنظیمات دستی متعدد است. مجازی‌سازی این روند را سرعت بخشیده و به توسعه‌دهندگان اجازه می‌دهد بدون نگرانی درباره سخت‌افزار فیزیکی، سرورهای مجازی یا کانتینرهای خود را به سرعت ایجاد کنند. با این حال، تکرار کارها و مدیریت دستی محیط‌های مجازی همچنان چالش‌هایی را ایجاد می‌کند.
زیرساخت به عنوان کد (IaC) راه‌حل نهایی برای این مشکلات است. با IaC، توسعه‌دهندگان می‌توانند زیرساخت مورد نیاز خود را به صورت کد تعریف کرده و با اجرای یک اسکریپت، به طور خودکار و با دقت بالا آن را راه‌اندازی کنند. به عبارت دیگر، IaC به توسعه‌دهندگان اجازه می‌دهد تا زیرساخت خود را مانند کد، به صورت نسخه‌های قابل کنترل و مدیریت شده، نگهداری کنند. از جمله مزایای کلیدی استفاده از زیرساخت به عنوان کد می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
۱. زمان کوتاه‌تر تولید/بازار
خودکارسازی IaC با تعریف و مستندسازی زیرساخت به صورت کد، سرعت ایجاد، آزمایش و تولید زیرساخت برای فرایند توسعه را به شدت افزایش می‌دهد. این روش حتی فرایندهای سنتی و زمان‌بر تأمین زیرساخت را با خودکارسازی، چابک‌تر می‌کند. با IaC می‌توان به سرعت زیرساخت‌های جدید را ایجاد و یا در صورت نیاز زیرساخت‌های موجود را تغییر داد یا حذف کرد. این امر موجب صرفه‌جویی در زمان و کاهش خطاهای انسانی می‌شود.
۲. سازگاری بهتر و کاهش انحراف پیکربندی
انحراف پیکربندی (Configuration Drift) زمانی رخ می‌دهد که تغییرات دستی در پیکربندی باعث می‌شود که محیط‌های توسعه، تست و تولید با یکدیگر ناسازگار شوند. این ناسازگاری‌ها می‌توانند به مشکلاتی مانند خطاهای استقرار (Deployment Errors)، آسیب‌پذیری‌های امنیتی (Security Vulnerabilities) و عدم تطابق با استانداردهای نظارتی (Regulatory Standards) منجر شوند. IaC با ایجاد محیط‌های یکسان در هر بار تأمین، از بروز این انحراف جلوگیری کرده و ثبات و کیفیت را تضمین می‌کند.
۳. توسعه سریع‌تر و کارآمدتر
زیر ساخت به عنوان کد یعنی به‌جای اینکه زیرساخت‌های IT مثل سرورها و شبکه‌ها به‌صورت دستی تنظیم شوند، با استفاده از کد آنها را مدیریت می‌کنیم. این موضوع باعث می‌شود راه‌اندازی و مدیریت زیرساخت‌ها سریع‌تر و دقیق‌تر انجام شود و همه چیز همیشه یکپارچه و هماهنگ باشد. مثلاً توسعه‌دهندگان به‌سرعت می‌توانند محیط‌های تست و انتشار خود را بسازند و تیم‌های عملیاتی هم زیرساخت‌های آماده و ایمن برای کارهایشان ایجاد کنند. در نهایت، هم نرم‌افزار و هم زیرساخت به‌طور همزمان و خودکار پیاده‌سازی می‌شوند.
۴. محافظت در برابر تغییرات نیروی کار
در سازمان‌هایی که از Infrastructure as Code استفاده نمی‌کنند، معمولاً چند متخصص IT وظیفه مدیریت منابعی مثل سرورها و شبکه‌ها را بر عهده دارند. با خروج یکی از این افراد، دیگران ممکن است نتوانند تنظیمات را به‌درستی بازسازی کنند و مجبور شوند فرآیند را از نو شروع کنند. اما با IaC، تنظیمات زیرساخت به‌صورت کد ذخیره شده و دانش مربوطه همیشه در سازمان حفظ می‌شود، حتی اگر متخصصان تغییر کنند.
۵. هزینه‌های کمتر و بازده سرمایه‌گذاری بهتر
با وجود نیاز به مهارت‌های فنی، استفاده از زیر ساخت به عنوان کد می‌تواند فرآیندهای پیچیده را ساده‌تر کند و نیاز به تخصص عمیق در مدیریت زیرساخت را کاهش دهد. با IaC، سازمان‌ها می‌توانند بهتر از مدل هزینه‌ای استفاده کنند که در رایانش ابری بر اساس میزان مصرف هزینه می‌شود. به‌علاوه، توسعه‌دهندگان به‌جای صرف وقت زیاد در مدیریت زیرساخت، می‌توانند بیشتر وقت خود را روی ساختن نرم‌افزارهای جدید بگذارند.
محدودیت‌های زیر ساخت به عنوان کد (IaC) چیست؟
IaC، با وجود مزایای فراوان، چالش‌های خاص خود را نیز به همراه دارد. یکی از مهم‌ترین این چالش‌ها، کمبود آگاهی و درک کامل از این مفاهیم جدید است. بسیاری از سازمان‌ها هنوز در ابتدای مسیر پذیرش IaC هستند و با مقاومت در برابر تغییر و پیچیدگی‌های جدید مواجه‌اند. چالش‌های اصلی زیر ساخت به عنوان کد عبارتند از:
۱. به‌روزرسانی‌های امنیتی
زیر ساخت به عنوان کد با خودکارسازی و کدگذاری فرآیندهای ایجاد و مدیریت زیرساخت، کارایی و سرعت را به طور قابل توجهی افزایش داده است. اما این سرعت همراه با چالش‌های امنیتی جدیدی است. ابزارهای امنیتی سنتی که برای محیط‌های ثابت طراحی شده‌اند، ممکن است نتوانند با سرعت و پیچیدگی بالای تغییرات در زیرساخت‌های مبتنی بر IaC همگام شوند. این عدم تطابق می‌تواند منجر به آسیب‌پذیری‌ها و تهدیدات امنیتی جدی شود. برای مقابله با این چالش‌ها، نیاز به ابزارها و رویکردهای امنیتی تخصصی و متناسب با ویژگی‌های دینامیک IaC احساس می‌شود.
۲. تاخیر در دسترسی به ویژگی‌های جدید
ارائه‌دهندگان خدمات ابری به‌طور مداوم امکانات و ویژگی‌های جدیدی را به پلتفرم‌های خود اضافه می‌کنند. اما در همان لحظه که این امکانات ارائه می‌شوند، شما ممکن است نتوانید از آنها استفاده کنید. دلیل این امر این است که ابزارهایی که برای مدیریت و اتوماسیون زیرساخت به کار می‌روند، نیاز به زمان دارند تا به‌روزرسانی شوند و با ویژگی‌های جدید هماهنگ شوند. افزودن فناوری جدید به زیرساخت‌های پیچیده، به‌خصوص زمانی که تیم‌ها از چندین فریم‌ورک مختلف استفاده می‌کنند، با ریسک و پیچیدگی همراه است.
۳. یادگیری سخت و روند عادت کردن به فناوری جدید
پیاده‌سازی زیرساخت به عنوان کد (Infrastructure as Code) نیاز به برنامه‌ریزی و آمادگی دارد. این آمادگی شامل یادگیری فناوری‌های جدید، هماهنگی و همکاری بین تیم‌ها، و فهم چگونگی مدیریت امنیت و رعایت قوانین و مقررات (انطباق) است. همچنین، ممکن است نیاز به استخدام متخصصان جدید مانند مهندسان DevOps یا آموزش کارکنان فعلی وجود داشته باشد.
شاخص‌های مهم در تقسیم‌بندی ابزارهای زیر ساخت به عنوان کد
انتخاب ابزار مناسب برای مدیریت زیرساخت به صورت کد (IaC) به عوامل مختلفی بستگی دارد. این انتخاب باید بر اساس نیازهای خاص پروژه شما انجام شود. برخی از مهم‌ترین مواردی که در این انتخاب نقش دارند عبارتند از:
زیرساخت با رویکرد توصیفی و دستوری
دو رویکرد اصلی برای خودکارسازی زیرساخت وجود دارد: رویکرد توصیفی (Declarative) و رویکرد دستوری (imperative).
رویکرد توصیفی (Declarative)
در رویکرد توصیفی، شما صرفاً وضعیت مطلوب سیستم را تعریف می‌کنید. به عبارت دیگر، به طور دقیق مشخص می‌کنید که چه منابعی (مانند سرورها، شبکه‌ها، پایگاه داده‌ها و …) مورد نیاز است و هر یک باید چه ویژگی‌هایی داشته باشند (مثلاً نوع سیستم‌عامل، میزان حافظه، تنظیمات امنیتی). ابزار IaC مسئولیت پیاده‌سازی و مدیریت این وضعیت مطلوب را بر عهده می‌گیرد. این ابزارها با مقایسه وضعیت فعلی سیستم با حالت تعریف شده، به طور خودکار تغییرات لازم را اعمال می‌کنند تا سیستم همیشه در وضعیت مطلوب باقی بماند.
رویکرد دستوری (imperative)
در رویکرد دستوری، به جای توصیف حالت مطلوب، شما دقیقاً مشخص می‌کنید که سیستم چگونه باید به آن حالت برسد. این به معنای ارائه یک دنباله از دستورات و اقدامات مشخص است که باید به ترتیب اجرا شوند تا سیستم به وضعیت دلخواه برسد. برخلاف رویکرد توصیفی که به ابزار IaC اجازه می‌دهد تا بهترین روش برای رسیدن به هدف را انتخاب کند، در رویکرد دستوری، شما کنترل کامل روی هر مرحله از فرآیند را دارید.
بیشتر ابزارهای IaC موجود از رویکرد توصیفی پشتیبانی می‌کنند. این به این دلیل است که رویکرد توصیفی انعطاف‌پذیرتر، قابل نگهداری و مقیاس‌پذیرتر است. با این حال، برخی از ابزارها امکان استفاده از هر دو رویکرد را فراهم می‌کنند تا در شرایط خاص، بتوان از مزایای هر دو روش بهره برد.
مدیریت پیکربندی و پیاده‌سازی زیرساخت
ابزارهای تأمین زیرساخت (Provisioning)
ابزارهای تأمین زیرساخت (Provisioning) وظیفه دارند که منابع و زیرساخت‌های فناوری اطلاعات مثل سرورها، شبکه‌ها و فضای ذخیره‌سازی را به شکل قابل استفاده آماده کنند. یعنی این ابزارها منابع خام مانند ماشین‌های مجازی یا فضای ذخیره‌سازی را به گونه‌ای تنظیم می‌کنند که قابل استفاده باشند.
برای مثال، اگر شما یک سرور مجازی (ماشین مجازی) بخواهید، ابزارهای تأمین زیرساخت ابتدا منابع مورد نیاز (مثل حافظه، پردازشگر و فضای دیسک) را به سرور تخصیص می‌دهند، سپس سیستم‌عامل را روی آن نصب می‌کنند و تنظیمات اولیه شبکه را انجام می‌دهند تا سرور برای استفاده آماده باشد. به صورت کلی، این ابزارها همه چیز را از صفر آماده می‌کنند تا سیستم برای کار آماده شود.
ابزارهای مدیریت پیکربندی (Configuration management)
بعد از ساختن زیرساخت‌های اولیه یک سیستم (مثل سرورها و شبکه‌ها)، ابزارهای مخصوصی به نام «ابزارهای مدیریت پیکربندی» استفاده می‌شوند. این ابزارها به طور خودکار وظایفی مثل نصب نرم‌افزارها و تنظیمات دقیق سرورها را انجام می‌دهند. هدف اصلی این است که مطمئن شوند تمام سیستم‌ها به شکلی یکسان و طبق استانداردهای مشخص عمل می‌کنند و سیستم پایدار و هماهنگ باقی می‌ماند. این فرآیند کمک می‌کند که در صورت نیاز به تغییر یا اضافه کردن سرورهای جدید، همه چیز به طور یکنواخت و قابل تکرار انجام شود.
زیرساخت تغییرپذیر و تغییرناپذیر
یکی از تصمیمات مهم در اتوماسیون زیرساخت با IaC و نیز انتخاب یک راهکار IaC این است که زیرساخت تغییرپذیر یا ثابت را انتخاب کنید.
زیرساخت تغییرپذیر (mutable)
این نوع زیرساخت به تیم‌های توسعه اجازه می‌دهد که پس از پیکربندی اولیه، آن را تغییر دهند یا به‌روزرسانی کنند. این انعطاف‌پذیری به توسعه‌دهندگان کمک می‌کند تا به تغییرات نیازمندی‌ها یا مشکلات امنیتی سریع‌تر واکنش نشان دهند. اما مشکل این است که وقتی زیرساخت به صورت دستی تغییر می‌کند، ممکن است یکپارچگی بین استقرارها از بین برود و ردیابی نسخه‌ها دشوار شود.
زیرساخت تغییرناپذیر (Immutable)
منظور از زیرساخت ثابت این است که شما پس از راه‌اندازی اولیه زیرساخت، به جای اعمال تغییرات مستقیم روی آن، هر بار که به تغییری نیاز دارید، یک نسخه جدید از زیرساخت ایجاد می‌کنید. به این صورت، محیط‌های کاری مانند تست و استقرار همیشه با هم یکپارچه و هماهنگ هستند.
مزیت اصلی این رویکرد این است که زیرساخت شما قابل پیش‌بینی‌تر و امن‌تر می‌شود. زیرا دیگر تغییرات ناگهانی یا ناخواسته‌ای در محیط‌های موجود رخ نمی‌دهد و به راحتی می‌توانید نسخه‌های قبلی را ردیابی کنید و در صورت لزوم به آنها بازگردید. در نتیجه، مدیریت و نگهداری زیرساخت بسیار ساده‌تر و مطمئن‌تر خواهد بود.
به زبان ساده، این یعنی شما به جای تغییر دادن یک زیرساخت موجود، یک نسخه جدید از آن می‌سازید تا از هرگونه تغییر غیرمنتظره جلوگیری شود و یکپارچگی حفظ شود. بیشتر راهکارهای IaC بر اساس رویکرد تغییرناپذیر پیاده‌سازی می‌شوند.
مقایسه ابزارهای زیرساخت به عنوان کد (IaC)
جدول زیر مقایسه‌ای بین ابزارهای مختلف زیرساخت به عنوان کد ارائه می‌دهد:
| نام ابزار | زبان‌های پشتیبانی شده | عملکرد اصلی | رویکرد | نوع زیرساخت |
| Terraform | HCL ،TypeScript ،Python ،Java ،C# ،Go با CDK | تأمین زیرساخت | توصیفی (Declarative) | تغییرناپذیر (Immutable) |
| Ansible | Python ،Ruby و YAML | مدیریت پیکربندی | دستوری (Imperative) | قابل تغییر (Mutable) |
| Puppet | PuppetDSL و YAML | مدیریت پیکربندی | توصیفی (Declarative) | قابل تغییر (Mutable) |
| Chef | Ruby | مدیریت پیکربندی | توصیفی (Declarative) | قابل تغییر (Mutable) |
Terraform؛ ساخت زیرساخت به زبان ساده
Terraform ابزاری متن‌باز است که به شما امکان می‌دهد زیرساخت‌های ابری خود را به‌صورت کد تعریف و مدیریت کنید. این ابزار از یک زبان خاص به نام HCL استفاده می‌کند که یادگیری آن نسبتاً ساده است. علاوه‌براین، Terraform از طریق CDK (کیت توسعه ابری) پشتیبانی از زبان‌های تایپ‌اسکریپت، پایتون، جاوا، سی‌شارپ و گو را نیز فراهم می‌کند.
یکی از ویژگی‌های برجسته ترافورم قابلیت پشتیبانی از تمامی ارائه‌دهندگان خدمات ابری است. به این معنی که شما می‌توانید از یک پیکربندی واحد برای چندین ارائه‌دهنده مختلف استفاده کنید. با توجه به محبوبیت روزافزون مدل ابری ترکیبی، Terraform به عنوان محبوب‌ترین ابزار IaC شناخته می‌شود.
تهیه زیرساخت
Terraform توانایی تهیه و مدیریت پیکربندی زیرساخت را دارد، اما در اصل یک ابزار تهیه زیرساخت است که از APIهای ارائه‌دهنده‌های ابری برای مدیریت دسترسی به منابع مورد نیاز استفاده می‌کند.
مدیریت وضعیت
این ابزار از فایل‌های وضعیت برای مدیریت منابع زیرساخت و ردیابی تغییرات استفاده می‌کند. این فایل‌ها تمام آنچه را که Terraform ایجاد کرده است، ثبت می‌کنند تا بتوانید به راحتی به آنها مراجعه کنید.
نسخه تجاری
نسخه تجاری Terraform پشتیبانی بهتر و ویژگی‌های اضافی مانند گزارش‌های حسابرسی و مدیریت تیم را ارائه می‌دهند. Terraform اغلب به عنوان یک انتخاب واضح برای ابزار IaC در نظر گرفته می‌شود و در سازمان‌های بزرگ که می‌توانند فرآیند یادگیری زبان منحصر به فرد آن را پشتیبانی کنند، محبوب است.
Ansible: مدیریت پیکربندی با سینتکس ساده
Ansible یک ابزار متن‌باز مدیریت پیکربندی است که در سال ۲۰۱۵ توسط ردهت خریداری شد. این ابزار با استفاده از زبان پایتون نوشته شده و از هر زبانی که بتواند خروجی JSON تولید کند پشتیبانی می‌کند، بنابراین یادگیری آن نسبتا ساده است. Ansible از معماری بدون عامل استفاده می‌کند که تنظیم بسیار ساده‌ای دارد؛ یعنی بدون نصب نرم‌افزار (عامل) روی کامپیوترها، داده‌ها را جمع‌آوری می‌کند. در مقابل، برای دسترسی به سیستم‌های کلاینت به اتصال SSH متکی است.
مدیریت پیکربندی
Ansible معمولاً در ترکیب با یک راه‌حل آماده‌سازی مانند Terraform استفاده می‌شود. این ابزار از رویکرد دستوری استفاده می‌کند و زیرساخت به زبان YAML تعریف می‌شوند. این ابزار طرح‌هایی با کد از پیش نوشته شده به نام Playbook دارد.
مخزن کد
Ansible دارای یک مخزن ماژول‌های ساخته شده توسط جامعه به نام Ansible Galaxy است. در این مخزن، چند هزار ماژول وجود دارد که به شما امکان می‌دهد پروژه خود را به‌راحتی خودکار کنید.
نسخه تجاری
Ansible یک ابزار تجاری به نام Ansible Automation Platform (قبلاً Ansible Tower) دارد که قیمت‌گذاری آن براساس تعداد نودها است. همچنین یک نسخه آزمایشی رایگان ۶۰ روزه دارد.
Ansible یک ابزار مدیریت پیکربندی سنتی عالی با سینتکس ساده است که کدنویسی را ساده می‌کند. همچنین، این ابزار که برای اولین بار در سال ۲۰۱۲ عرضه شده نسبتاً جدید است و پشتیبانی جامعه نسبتا ضعیفی دارد. در مطلبی دیگر به این موضوع پرداخته‌ایم که انسیبل چیست و چگونه عمل می‌کند.
Puppet: یک ابزار قدیمی و محبوب برای مدیریت پیکربندی
Puppet یک ابزار مدیریت پیکربندی است که از سال ۲۰۰۵ عرضه شده و بر اساس معماری سرور-عامل کار می‌کند. این ابزار از یک رویکرد توصیفی استفاده می‌کند و زبان خاص خود را به نام PuppetDSL دارد. Puppet یک ابزار مبتنی بر سرور و کلاینت است که از طریق یک کاتالوگ وضعیت سیستم را به‌روزرسانی می‌کند. این ابزار از مدیریت قوی متادیتا برخوردار است و از سیستمی به نام Hiera برای ذخیره داده‌های پیکربندی استفاده می‌کند. شما می‌توانید داده‌های Hiera را به زبان YAML بنویسید.
مدیریت پیکربندی
Puppet یک ابزار مدیریت پیکربندی است که برای آماده‌سازی زیرساخت به ابزارهایی مانند Terraform تکیه می‌کند.
مخزن کد
Puppet یک مخزن کد به نام Puppet Forge دارد که شامل ماژول‌های ساخته‌شده توسط جامعه مشابه Ansible Galaxy است. البته به دلیل قدمت و پشتیبانی جامعه، بسیار بزرگ‌تر است و چند هزار ماژول بیشتر از انسیبل دارد.
نسخه تجاری
نسخه تجاری Puppet به نام Puppet Enterprise وجود دارد که می‌توانید آن را به‌صورت رایگان روی ۱۰ نود استفاده کنید. Puppet به‌عنوان یک گزینه قابل اعتماد برای استقرارهای بلندمدت در نظر گرفته می‌شود. پشتیبانی جامعه آن در بازار قابل توجه است، باوجوداین، باید زمان لازم برای یادگیری زبان منحصر به فرد آن را در نظر بگیرید.
به طور خلاصه، نرم افزار پاپت یک ابزار قدرتمند برای مدیریت پیکربندی است که باوجود قدمت، همچنان محبوبیت زیادی دارد. با این حال، یادگیری زبان خاص آن ممکن است زمان‌بر باشد.
Chef: یک ابزار قدرتمند برای مدیریت پیکربندی
Chef یکی از ابزارهای قدیمی و شناخته شده در حوزه مدیریت پیکربندی است که از تمامی پلتفرم‌های ابری محبوب پشتیبانی می‌کند. این ابزار از یک رویکرد دستوری استفاده می‌کند و برای نوشتن اسکریپت‌ها به زبان روبی نیاز دارد که ممکن است برای کسانی که تسلط کافی به این زبان ندارند، کمی چالش‌برانگیز باشد.
در حالی که Ansible از اصطلاح «Playbook» برای فایل‌های پیکربندی استفاده می‌کند، Chef از اصطلاحات آشپزی بهره میبرد و آنها را «Cookbook» می‌نامد. اگرچه پلِی‌بوک‌ها ساده‌تر هستند، اما کوک‌بوک‌ها انعطاف‌پذیری بیشتری دارند و امکان انجام کارهای پیچیده‌تر را فراهم می‌کنند. Chef همچنین یک مؤلفه به نام Workstation دارد که تنظیمات شما را ذخیره می‌کند. برای ارتباط با زیرساخت، می‌توانید از ابزار خط فرمان Knife نیز استفاده کنید.
نسخه تجاری نرم افزار Chef نیز موجود است که دسترسی به پروفایل‌های تأیید شده، پشتیبانی ۲۴ ساعته و کمک متخصصان را ارائه می‌دهد. Chef یک راهکار منعطف برای برنامه‌نویسان آشنا با زبان روبی است که به دنبال انعطاف‌پذیری بیشتر و ابزاری برای انجام کارهای پیچیده هستند.
کلام پایانی؛ زیرساخت به عنوان کد یعنی صرفه‌جویی در زمان و هزینه
زیرساخت به عنوان کد یا IaC چیست؟ IaC بخش مهمی از جنبش DevOps است. اگر رایانش ابری را به‌عنوان اولین قدم برای حل بسیاری از مشکلات ناشی از مدیریت دستی فناوری اطلاعات در نظر بگیریم، می‌توان گفت IaC قدم بعدی این راهکار است. این روش، رایانش ابری را به پتانسیل کامل خود می‌رساند و توسعه‌دهندگان و سایر متخصصان را از انجام کارهای دستی و مستعد خطا رها می‌کند. علاوه‌براین، هزینه‌ها را کاهش داده و بهره‌وری را در تمام مراحل چرخه عمر توسعه نرم‌افزار بهبود می‌بخشد.
